Salento

Zooo hier zijn we weer. Wat 3 of 4 dagen Salento moesten worden, werden er 5. Het was hier zo ontzettend mooi en chill. Het is hier erg heuvel/bergachtig en heel groen. En rustig. Wat betreft houden we toch meer van dit soort dorpjes dan van de grote steden. Leuk detail: de ochtend dat we vertrokken uit Bogotá stonden wietrokende bezopen jongelui voor onze deur te feesten. Ik durfde dus het hostal 's ochtends niet uit, hihi. Gelukkig gingen ze op tijd weg, zodat we de taxi konden pakken. De reis naar Salento was een groot drama. De busrit zou 7 uur duren, waarvan het laatste uurtje over een weg die La Linea heet. Grapjassen, die Colombianen, want het was een weg vol haarspeldbochten en gekke kronkels. En voeg daar twee autoongelukken aan toe, en je staat 4 uur stil. Dus. In de bus hebben we een Colombiaanse meid ontmoet, en we hebben samen met haar vrienden de taxi van Armenia naar Salento gepakt (want de laatste bus naar Salento was allang vertrokken). In die taxi stond de wedstrijd Argentinië-Chili op. Voetbal is hier echt onderdeel van hun cultuur, dus we baadden ons in Colombiaanse sferen. Een paar dagen later zijn we met deze Colombianen nog uiteten geweest. Erg leuk!
De dag erop zijn we naar een koffieplantage geweest en hebben we daar uitleg gekregen over het proces van koffie maken. Echt interessant, hoewel Gert natuurlijk al heel veel wist. Siebe, we hebben een zakje bonen meegenomen, kom je een keer proeven?
De volgende dag hebben we gechilld, want je zou het niet zeggen, maar soms moet je gewoon even uitrusten. Voor Gert hield dat in de naar de lokale gym, voor mij lezen :). Deze avond hebben we met de drie Colombianen gegeten. Een paar interessante weetjes:
- Colombianen praten niet openbaar over politiek, omdat dat altijd ruzie veroorzaakt door de stellige standpunten. 150 jaar in oorlog heeft ervoor gezorgd dat je alleen met je directe gezinsleden kunt discussiëren over politiek (alleen dit gezegd hebbende aan tafel veroorzaakte echt bijna ruzie tussen twee van de drie).
- ze hebben er een hekel aan als Noord Amerikanen zeggen dat ze "American" zijn. Want Zuid-Amerikanen zijn ook "Americans". Ze voelen zich door de Noord Amerikanen niet gewaardeerd en hebben het gevoel dat ze hiertegen moeten opboxen.
- we maken nu een heel bijzonder moment mee doordat er op dit moment vredesonderhandelingen gaande zijn tussen de guerillas en de overheid. Ook dit is weer met mixed feelings, want tsja: wat moet er gebeuren met die guerillas? Ook dit gesprek weer afgekopt, want als mediator voelde ik de bui alweer hangen.
- natuurlijk weten we ook iets over de eetgewoontes: ze eten hier 2x per dag "warm". Ze moesten heel hard lachen toen we zeiden dat we smiddags een boterham, soep of salade aten. Dat doe je toch niet??

Na deze chilldag hebben we een wandeldag gehad. We zijn naar Valle de Cocora geweest. Schitterend. Een wandeltocht van "4,9" km. Laat ik even wat achtergrond informatie geven.. Bij een vallei denken we allemaal aan een mooie rustige wandeling tussen de bergen toch? Met wegwijsbordjes zoals "pas op, gammel bruggetje" of "ga hier vooral niet linksaf" of "pas op, grote houten balk boven je hoofd". Dat kennen ze hier dus niet. Vooral het ontbreken van dat laatste bordje was een probleem. Na 100 m lopen stootte ik superhard mijn hoofd, viel bijna flauw, begon te huilen van pijn en schrik.. En dan moet je nog "4.9" km door een "vallei". Uiteindelijk bleek de route 16 km te zijn, en grotendeels door een jungle en hebben we ong. 1 km omhoog geklommen. Het was supermooi, schitterend. Gewandeld langs kleine watervalletjes, en gesurvivald over die gammele bruggetjes. Het doel van de wandeltocht is het bereiken van een kolobri farm waar ze warme chocolademelk schenken met kaas erin. Ik was toe aan koffie. Was zo blij dat ik boven was dat ik in het begin niet eens naar de kolobris had gekeken! Al met al, schitterende tocht. Oh ja, en gert, die huppelde naar boven. Eitje voor hem. Wat ben ik jaloers op zijn conditie.. En trots, want hij heeft me met mijn spagettibeentjes na die knal enorm geholpen.
'S avonds hebben we genetflixt. We zijn de serie Pablo Escobar: el patron del mal aan het kijken. Je moet je tenslotte goed verdiepen in het land waar je bent ;)

Daarna nog een chilldagje gehad en tickets van Medellin naar Santa Marta geboekt.

Gisteren zouden we de directe bus pakken van Salento naar Medellin, maar helaas stonden we niet op de reserveringslijst. Fout van de busmaatschappij :s. Maarja, vol is vol. Dus moesten we eerst een bus naar Armenia pakken en daarna een bus naar Medellin. 2 uur langer onderweg en paar euro meer. Dat was niet zo erg, maar we zouden de busreis samen met een Duits stel doen, dus dat was erg jammer.

Eenmaal aangekomen in Medellin, bleek ons hostal (coco bamboo) dikke prima en zit het tegenover een pizza en gintonic bar!!!! Sorry crossfitters... Het was heerlijk.

Gert is nu naar de gym. Hij wilde naar crossfit, maar kwam onderweg daarnaartoe toch in een wat louche buurt en is omgedraaid. De geschiedenis van de stad blijft je toch bij en je wordt geadviseerd om common sense te gebruiken. Dus dat doen we dan maar!

De aankomende dagen gaan we weer gave dingen doen: we gaan paragliden (waaaaaaa) en naar Guatape (een natuurreservoir). Op 5 juli vliegen we naar Santa Marta: het noorden van Colombia.

Ik zou willen dat ik wat zonnestralen en wat warmte naar jullie toe kon sturen in een envelopje, zodat jullie in Nederland ook goed weer hebben.

We laten over een paar dagen weer wat van ons horen!

Xxxx van Juan (Gert is echt niet uit te spreken voor Colombianen) en Flora (met dank aan Floortje Dessing)